Kto ma większą szansę na bliźniaki?

Ciąże wielopłodowe to rzadkość, ale zdarzają się coraz częściej. W Polsce bliźnięta rodzą się raz na mniej więcej 80 porodów. Zdecydowana większość bliźniąt poczętych w sposób naturalny jest dwujajowa. Bliźnięta jednojajowe stanowią poniżej 5% wszystkich ciąż mnogich i są dziełem przypadku.

Zapłodnienie in vitro może zwiększyć szanse na ciążę wielopłodową, szczególnie w sytuacji, gdy w macicy kobiety zostanie umieszczonych kilka zarodków. Dlatego od lat kliniki leczenie niepłodności praktykują transfer tylko jednego zarodka do macicy, co ma zminimalizować ryzyko ciąży mnogiej. Jednak w przypadku kobiet, które ukończyły 35 rok życia lub wcześniejsze próby in vitro zakończyły się niepowodzeniem, lekarz może podjąć decyzję o transferze większej liczby zarodków.

Jak duże jest ryzyko ciąży mnogiej z in vitro?

Procedura in vitro nie decyduje o większym ryzyku wystąpienia ciąży bliźniaczej, nie mniej takie ryzyko może wystąpić w sytuacji, gdy w jamie macicy kobiety umieszcza się więcej niż 1 zarodek. Takie praktyki są równie coraz rzadziej stosowane w krajach Europy Zachodniej czy Stanach Zjednoczonych. W Polsce od 2013 roku kliniki leczenia niepłodności najczęściej wszczepiają jeden zarodek, by w trosce o dobro pacjentki zminimalizować ryzyko wystąpienia ciąży mnogiej, która z natury jest ciążą zwiększonego ryzyka. Obecnie transfer dwóch zarodków w jednym cyklu dotyczy tylko 10% par. Lekarz może podjąć decyzję o transferze dwóch zarodków w przypadku par, gdzie kobieta ma skończone 35 lat i z racji wieku ma statystycznie mniejsze szanse na zapłodnienie. Polska jest obecnie jednym z krajów z najniższym odsetkiem ciąż mnogich z In vitro. Sama technika zapłodnienia nie wpływa na ryzyko pojawienia się ciąży mnogiej. Ryzyko jej pojawienia się jest tak samo wysokie jak przy poczęciu naturalnym, gdyż decydują o tym naturalne predyspozycje kobiety.

Inseminacje w cyklu naturalnym i stymulowanym, a ciąża bliźniacza

Inseminacja domaciczna to najprostsza i najczęściej stosowana przez lekarzy metoda leczenia niepłodności. Jej zastosowanie pomaga na ominięcie naturalnych barier, które uniemożliwiają zajście w ciążę, między innymi tzw. „wrogość śluzu”. Inseminacja polega na wprowadzeniu do macicy wcześniej spreparowanego nasienia za pomocą elastycznej rurki o średnicy 1,5 mm. Zabieg odbywa się w gabinecie na fotelu ginekologicznym i może być przeprowadzony w cyklu naturalnym lub stymulowanym, który ma na celu pobudzenie do wzrostu pęcherzyków owulacyjnych.

Inseminacja to metoda leczenia niepłodności stwarzającą warunki do zapłodnienia najbliższe naturze. Pomijając technikę wprowadzenia nasienia do macicy kobiety, do zapłodnienia dochodzi w sposób naturalny, ponieważ plemniki samodzielnie muszą odnaleźć drogę do komórki jajowej. Szanse na ciążę bliźniaczą po przeprowadzeniu inseminacji są więc równe jak w przypadku naturalnego poczęcia. Stymulacja hormonalna, w wyniku której uzyskuje się więcej niż jeden pęcherzyk, może podnieść ryzyko ciąży mnogiej. W sytuacji, gdy uzyskano 3 lub więcej pęcherzyków, powinno się zrezygnować z inseminacji. Podsumowując, szanse na wystąpienie ciąży mnogiej przy zastosowaniu technik wspomaganego rozrodu są większe, jeśli zostaną podane do macicy dwa zarodki w procedurze in vitro lub do inseminacji uzyskujemy więcej niż jeden pęcherzyk.